toen, minder toen en nu

Om het jaar in schoonheid te beëindigen, heb ik oude herinneringen opgehaald. De eerste al een poosje geleden toen in Gasthuisberg mijn weg de weg kruiste van een studievriendin die al jarenlang in Canada woont. Het lijkt misschien niet de ideale ontmoetingsplaats, maar als je dan toch uren moet wachten, kan je dat beter in aangenaam gezelschap doen, toch? En we pikten zomaar even de draad op waar we hem zo'n 16 jaar geleden lieten liggen. Of waar ik hem liet liggen, om precies te zijn. Maar zij liet niet los. Intussen gaat het over huisje, tuintje, boompje en bijzondere kindjes. Maar dat we gelijkgestemd waren, bleek opnieuw al snel. Wat stom van me om destijds - in mijn getormenteerde jaren - zo'n mooie vriendschap zomaar te laten schieten. Eens zo dankbaar dus dat ik het goed mocht maken en dat het internet toch maar weer eens nuttig mag blijken.

Ook gisteren ging het jaren terug. Alweer zo'n 15 à 16 jaar, al zagen we mekaar intussen wel enkele keren. Maar de gesprekken gingen nu over de tijd van toen. En de tijd tussen toen en iets minder toen. En hoe de middelbare school toch niet geweldig veel zelfvertrouwen in me heeft losgemaakt. En hoe ik vergat te ontluiken, ook in de jaren nadien. En dat ik mag vaststellen dat het toch wel goedgekomen is, of toch redelijk goed, durf ik te zeggen. Alleen mijn poolkwaliteiten zijn die jaren allerminst verbeterd. Al een geluk dat de tijd van jongens-ermee-imponeren ver achter me ligt - godzijdank! 

Het was dus nog maar eens gezellig, maar misschien moet ik toch eens leren om uitjes niet te laat op de avond te plannen. En al zeker niet de dag voor oudjaar. Een kater zonder dat er drank aan te pas kwam, is onvermijdbaar op mijn leeftijd (oh jee! hoe slecht klinkt dit?) Of, even eerlijk, een half glaasje baileys hoorde bij de jeugdherinneringen. En écht bij de herinneringen, want de smaak kon me nauwelijks nog bekoren.

Ik maakte trouwens al een stevig voornemen: de volgende oudejaarsavond ook halen - al heb ik daar zelf niet zoveel aan te zeggen; ik ga ervoor. En als het zover komt, vier ik die overgang in Canada. Dat heb ik mijn studievriendin beloofd. We trekken een draad naar daar, en laten niet meer los. 

Gewoon gewoon

Kerst is gepasseerd, met ups en downs, maar uiteindelijk met een mooi en warm gevoel. Tussen het feesten door, genieten we nu met ons drietjes van rustig niets of weinig doen. Gewoon samen, meer moet dat niet zijn. 

Vandaag startte ik ook terug met mijn medicatie. Omdat ik de vorige weken teveel pijn had aan mijn darmen, was beslist om even te stoppen en op krachten te komen. Die kracht heb ik weer gevonden, dus mag ik nu een tweede poging ondernemen. Het is nog maar een kleine vier uur geleden dat ik de pilletjes nam, en ik ondervind al een vreemd gevoel in mijn buik en hoofd, maar ik geef het nog even het voordeel van de twijfel. Lukt dit niet, dan is het wéér een medicijn dat ik op de non-list kan plaatsen. Dan rest er mij nog één middel om uit te proberen. Ik probeer er niet teveel over na te denken, maar in deze tijd van het jaar, is dat moeilijker dan anders. Alsof alles nu 'de laatste keer' kan zijn, al heeft niemand me dat met zoveel woorden verteld.

We gaan er niet in blijven steken, en doen maar gewoon gewoon. Zodadelijk gewoon in de zetel, met een boekje in de hand. En dan gewoon een huisje bouwen met mega kartonnen duploblokken. Daarna gewone spaghetti maken en eten, en gewoon wat spelen. Gewoontjes gezellig.

Juij! Bijna kerst!

Vandaag begon de dag nog met een gespannen buik en de nodige zorgen daarover. Ook tijdens de onderzoeken was het even spannend, maar uiteindelijk konden we afkloppen op niets meer dan 'een darminfectie'. Eentje op de terugweg, gelukkig, en dus mocht ik naar huis. In de loop van de dag ontspande mijn buik en kon ik voor het eerst sinds een aantal dagen gewoon eten en (ik beken) snoepen. Héérlijk! 

Dit werd mijn eerste echte maaltijd terug. Niet meteen 'licht' te noemen, maar daar trek ik mij na het vasten heel erg niéts van aan! Risotto met venkel, versierd met een venkel-citroen-slaatje. (Naar een recept van Jamie Oliver, via Hello Fresh. (Yep, ik ging inmiddels overstag. Het spaart me zoveel energie om geen inkopen te moeten doen. Of vooral: niet zoveel in- en uittasten. Soms jammer voor de vele recepten die ik heb verzameld, dus ik wil het liever niet altijd doen.)

Ik voel me wel nog erg moe en slap. Mijn benen zijn als van een lappenpop, maar ik neem aan dat dat snel betert nu ik mijn innerlijke mens weer met lekkers en gezonds kan verzorgen. En nu heb ik ook weer zin in de eindejaarsdagen en al het over-gezellige dat daar van mij bij mag horen. 

Ik dacht trouwens dat ik de voorbije week helemaal niets had gedaan. Maar blijkbaar leidt niets doen soms toch nog tot iets...

knutselen met Hummeltje: een kerstgeschenk voor een klasvriendje.
 Iedereen knutselt voor iemand, en er wordt een echt feestje gehouden.
Het werd een kruipende kameleon, naar een idee van 'Zelfmaakideetjes'. 

Ook voor het klasgenootje: een Rudolf gemaakt van overschotjes foampapier en -bollen.
Misschien meer een mix tussen een eland, varken, beer en nog wat beesten, maar met wat verbeelding? 

'pimp-je-parkeerschijf-met-vilt'

Beetje kerst in onze gang.


en in de living:  

Ik beken: geen spoor onder de trein ... onze trein had moeite met het evenwicht ... 

Pakjes maken en geven, ik hou ervan! 

het is weer bijna kerst zeker?

Ik weet niet of je je de vorige kerstperiode nog herinnert, maar ik alleszins wel. Ik viel toen geleidelijkaan van de regen in de drop, en mocht uiteindelijk nét voor de kerstdagen het ziekenhuis verlaten. Om dan met mondmaskertje op kerstmis te vieren. 

Dit jaar gaat het zowat dezelfde kant op. Ik ben twee weken geleden gestart met nieuwe medicatie. Drie pilletjes elke dag. Het leek mee te vallen. De beloofde moeheid was er vooral 's morgens, maar dan kon ik 's avonds al eens actief zijn. Heerlijk! Ik had ook minder eetlust en mijn handen begonnen wat te branden, maar al bij al was het te doen. Maar nu dus niet meer. Stilaan nam de diarree toe. Ik kreeg een zeurende pijn in de onderbuik. En dan hevige pijnscheuten. Opeens zware diarree 's nachts, en de volgende ochtend was het om zeep. Rondstappen ging moeilijk. De zetel werd mijn biotoop met een flesje oasis in de hand (water drinken, lukte niet - nog steeds niet trouwens - op een of andere manier is die vloeistof 'dikker'). Vandaag is mijn buik opgezwollen, en mag ik ook nog eens genieten van een goede verkoudheid, en mijn gemoed staat ver onder nul. Ik sla het gezin gade, en laat alles gebeuren. Maar innerlijk ben ik boos, weemoedig, teleurgesteld en bang ook. Want wat is dit weer allemaal? En ga ik deze therapie nu ook weer niet verdragen? 

Ik heb gelukkig een super lieve prof die nu elke dag met me in verbinding staat - ja, ook in het weekend! - samen met de specialist hier in het dorp. Elke wijziging wordt opgevolgd en niets wordt aan het toeval overgelaten. Dat geeft toch ergens een vorm van rust. Als er iets moet gebeuren, zal dat ook wel gebeuren.  Maar hopelijk is het snel weer van de baan. Want ik wil cadeautjes maken. In kerstsfeer komen. Genieten van de donkere dagen met kleine lichtjes. Die mis ik nu... 

politiek en zo

Ik ben er niet zo voor om mijn politieke of sociale ideeën zomaar op het net te gooien, maar ik voel dat er meer en meer frustratie in me borrelt over wat ik in kranten lees. Steeds vaker vraag ik me af hoe ver politici van de realiteit staan. En of ze ooit wel eens denken aan de échte langetermijn. Tegelijk frustreer ik me in de dagbladen - ja, ook de 'betere'. Hoe ze met misleidende titels het denken van veel mensen in een richting sturen. De verkeerde richting, in mijn ogen. De individualistische richting. En ja, het staat dan wel in het artikel genuanceerd, soms, maar de meest beïnvloedbare mensen lezen net die niet, denk ik. Dus zijn meer en meer mensen maar half geïnformeerd.

Om maar één voorbeeldje te geven: het onderzoek dat aantoonde dat een groot percentage van de Belgische bevolking vindt dat sexuele handelingen zonder toestemming, in bepaalde omstandigheden moeten kunnen. Oké, het onderzoek is omstreden: onduidelijke vraagstelling is niet het beste uitgangspunt voor een gedegen onderzoek. En daar ging het dan ook een hele dag over. Maar heeft iémand die dag benadrukt dat het om onze hele bevolking ging? En dus niet over een welbepaalde, vaak geviseerde groep, waarvan zoveel mensen dénken dat zij een macho-moraal hanteren over deze kwesties? Het onderzoek gaat niét over hen. Zou het niet eens goed zijn ook die vaststelling eens te benadrukken? Of zels maar eens te vernoemen? Of heb ik dat gemist?

Het is maar één bedenking die ik me de laatste maanden maakte.

Of neem nog deze, om het af te leren. Het invoeren van rekeningrijden. Ja, ik kan er me iets bij voorstellen. Milieu en files en dat soort dingen. Maar hoe kan je nu zo een maatregel nog maar willen invoeren, als je niet eerst ook aan de alternatieven denkt? Openbaar vervoer? Ontsluiting van Limburg? De inkomsten van het ene kunnen toch geïnvesteerd worden in het andere? En het kan toch niet los van elkaar? Dat houdt toch helemaal geen steek? 

Het doet me meteen ook weer denken aan het M-decreet. Ook zo'n nobel doel dat zonder enige voorbereiding in een heel ander systeem werd gedeponeerd. 

Ik vraag me soms af of politici de commentaren van mensen in het veld bestuderen? Of studies uit andere landen raadplegen. En of ze dan zelf niet zien dat ze niet goed bezig zijn. Ik snap het de laatste tijd niet meer.

Dus zo af en toe, geef ik eens commentaar. Laat ik mijn mening toch eens los, en dan verbaast het me hoe weinig mensen reageren. Het laat zovelen koud. Mij ergens ook wel wat, maar toch. Je kan het maar gezegd hebben, en er moest maar een ooit iemand iets oppikken en denken 'daar kan ik wat mee'.  Ik hoop nog altijd dat het kan ...  

Computers en ik

Computers zijn me niet altijd goed gezind; ik zei het al. En het lot werkt de voorbije jaren ook niet geweldig goed mee. Ik had het dus kunnen weten. Die één vierde kans dat er géén experimentele therapie voor mij zou zijn weggelegd, is mij te beurt gevallen. Het wordt een standaard medicijn dus. Controlegroep voor de studie. Ik had het kunnen weten. 

De teleurstelling is groot. Het lege beuh-gevoel nog groter en mijn moed zit ergens onder mijn voeten. Ik heb geen zin in al de nevenwerkingen die het informatieboekje mij belooft. Moeheid zal mijn deel zijn, en laat dat nu meestal zowat mijn grootste frustratie zijn. Ik las ook wat over ontstekingen in de mond (uhuh), diarree (bekend), weinig eetlust (minder bekend; ik leef van maaltijd naar maaltijd) tot zelfs misschien haaruitval (oké, die hadden we al lang niet meer gehad...). 

Nu, ik trek me wel wat op aan de relativering van de prof. Uiteindelijk heeft de andere therapie die in de studie was voorzien ook maar een slaagkans van 7 tot 10 procent. Dat is niet veel. En het middel dat in haar bureaulade op me ligt te wachten, biedt meer perspectief. En als de pilletjes die ik nu moet nemen, teveel last geven, kan ik sneller overschakelen. Er zijn dus wel nog wat ontsnappingskanalen. En ja, wie weet werken deze pilletjes wel gewoon heel goed? Het zou gewoon maar eens kunnen ...

Maar pffff ... ik had een iets ander verjaardagscadeau in gedachte ...